Op maandag 20 maart 2017 om 11.28 in de ochtend begint de lente op het noordelijk halfrond van de planeet Aarde. Het is de dag van de voorjaarsequinox, het moment dat de dag en de nacht, overal op de aardbol, ongeveer even lang zijn. Het begin van de lente, dat is een mooi moment om terug te blikken op de winter van 2017.
Ik weet het: maart roert zijn staart, aprilletje zoet heeft ook wel eens een witte hoed en pas in mei is de winter echt voorbij. Maar iets zegt me dat we de komende weken niet veel winterweer meer zullen krijgen. En mocht dat wel zo zijn, dan update ik gewoon dit blog.
Wat was het voor winter? Echt streng kunnen we ‘m niet noemen. Maar gelukkig ook niet zo warm als die van vorig jaar toen er, in Rotterdam tenminste, geen enkele sneeuwvlok gevallen is. Deze winter kende een handvol winterwonderlandmomenten, al moest ik voor enkele daarvan op sneeuwjacht naar het oosten des lands.
Formeel moeten we natuurlijk spreken over de winter van 2016/2017 maar de Kerst en de daaropvolgende laatste dagen van het jaar waren zo boterzacht dat ik ze liever snel vergeet. Uit frustratie nam ik toen mijn toevlucht tot het bewerken van winterse archiefbeelden.
IJzel in Rotterdam
De eerste aanval van de winter bereikte Rotterdam op 7 januari. Toen ik midden in de nacht wakker werd en naar buiten keek zag ik dat er een mooi pak sneeuw was gevallen. Maar tegen de ochtend was die neerslag overgegaan in ijzel en was dat mooie sneeuwdek alweer behoorlijk aangevreten. Ik ging toch maar in alle vroegte op pad om de stad in deze bijzondere toestand te fotograferen. Maar het was ijskoud en spekglad en er stond een harde wind; lastige omstandigheden om goede foto’s te maken. Later op de dag steeg de temperatuur vrij snel en verdween alle sneeuw en ijzel als, euh, sneeuw voor de zon.
Poedersneeuw in Nijmegen
De winter bleef in de buurt maar was niet sterk genoeg om opnieuw het westen des lands te bereiken. Op 15 januari stapte ik daarom op de trein naar het oosten om daar mijn geluk te beproeven. Eerste reisdoel: Nijmegen. De stad en zijn omgeving waren bedekt met een flinterdun laagje vers gevallen sneeuw. Het nieuwe eiland Veur-Lent, tussen de Waal en de recent gegraven Spiegelwaal, was op deze mooie zondagochtend populair bij wandelaars, joggers en fotografen.
Sneeuwpret in Arnhem
In het nabijgelegen Arnhem, mijn tweede bestemming, was de dagen ervoor veel meer sneeuw gevallen. Park Sonsbeek lag er prachtig bij, al was het sneeuwdek inmiddels door vele voetstappen betreden. Sleetje rijden, sneeuwpoppen bouwen en een sneeuwballen gooien waren populaire bezigheden. Ik maakte die middag ook de foto’s bij mijn blogpost over het Bosplanetarium in de Koude Vijver.
Besneeuwde oevers in Zutphen
Zutphen, nog iets verder naar het noorden, bleek wat minder rijk bedeeld. Hier was veel minder sneeuw gevallen en zeker in de fraaie historische binnenstad was een groot deel daarvan al weer verdwenen. Maar op de oevers van de IJssel lag nog genoeg poedersuiker voor een paar mooie shots rond zonsondergang. Denkend aan Gelderland zie ik smalle rivieren traag door besneeuwd laagland stromen.
Winterland Oostvoorne
Op 18 januari had de vorst ook Zuid-Holland weer bereikt. Maar nieuwe sneeuwval bleef uit. Dat dat niet altijd erg hoeft te zijn bleek tijdens een wandeling door de duinen van Oostvoorne. Er lag een mooie ijslaag op de duinmeertjes en bomen, struiken en rietpluimen waren bedekt met een prachtig laagje rijp. A winterwonderland if ever there was one.
IJs op de Kralingse Plas
Ook een paar dagen later, op 22 januari, waren het vooral rijp en ijs die de Kralingse Plas en omgeving tot een tijdelijk fotografisch walhalla omtoverden. De Plas was vrijwel geheel dichtgevroren maar slechts aan de randen waagden enkele dapperen zich er op, met wisselend succes. Maar de combinatie van berijpte takken, bladeren en steigers, laagstaande zon, spiegelend ijs, met op de achtergrond de Rotterdamse skyline leverde prachtige plaatjes op.
Besneeuwde rietpluimen in het Hitland
Daarna was het even voorbij met de winterpret. Maar begin februari volgde een nieuwe koudegolf. De pluim met de veertiendaagse voorspelling wekte hoge verwachtingen. Die werden helaas niet helemaal waargemaakt. Maar op 11 februari viel er in Rotterdam en omgeving toch een laagje sneeuw dat zowaar enige tijd bleef liggen. Een klein window of opportunity om weer wat mooie plaatjes te schieten. Zoals deze, gemaakt in de rietvelden van het Hitland bij Capelle aan den IJssel.
De witte ommelanden van Zwolle
Maar voor het echte werk kon ik toch maar beter weer op de trein stappen naar het oosten. In Zwolle en omgeving bleek op 12 februari genoeg sneeuw te liggen om de winterliefhebber enthousiast te maken. En hoewel het stralend zonnig weer was, bleef de temperatuur laag genoeg om dat sneeuwdek in elk geval een dag lang onaangetast te laten. Geweldige omstandigheden voor een mooie fietstocht door de uiterwaarden en overige ommelanden. Toen ik die avond in Rotterdam terugkwam was alle sneeuw daar al weggesmolten; de klimaatverschillen in ons kleine landje zijn dramatisch.
Vroege lente
Van een winter die zo overduidelijk zijn best deed er iets van te maken had ik daarna nog wel meer verwacht. Maar blijkbaar was de kou op want de temperaturen stegen naar ver boven het vriespunt. Half maart was het zelfs enkele dagen terrasjesweer en werd alweer gespeculeerd over rokjesdag. En ach, ik mag dan winterliefhebber zijn, van een vroeg voorjaar kan ik ook best blij worden.
Al met al kan ik over de winter van 2017 niet ontevreden zijn. Ik miste wel een moment met een echt dik pak sneeuw. Zo’n deken dat alles bedekt; dat knisperende geluid onder je voeten, die wonderlijke witte sculpturen op takken. Voor de volgende winter overweeg ik daarom een een expeditie naar een sneeuwzekere bestemming: IJsland, Finland, Noord-Dakota. Ik ben nog op zoek naar sponsors.
Andere winters uit het recente verleden: ’14/’15 – ’17/’18 – ’18/’19 – ’20/’21
