Terug naar Hoogvliet

De Rotterdamse wijk Hoogvliet, gelegen op ruim tien kilometer van de Coolsingel, is de moeder aller slaapsteden. Ik woonde er van mijn nulde tot mijn tweeëntwintigste. En erg enthousiast was ik daar niet over, to put it mildly. Een stadje met veertigduizend inwoners, maar zonder theater, bioscoop of andere vormen van cultuur en uitgaansleven. En met architectuur uit de rampdecennia zestig, zeventig en tachtig waar ik ook al niet blij van werd.

Roots

Ik kom bijna nooit meer in Hoogvliet; er woont ook bijna niemand meer die ik ken. Maar af en toe moet je toch eens terug naar je roots, dus vorige week heb ik maar weer eens de metro genomen naar mijn oude woonplaats en daar een wandeling gemaakt van een kilometer of elf.

Wie in mijn voetsporen wil treden heeft misschien iets aan onderstaand kaartje. De punaises verwijzen naar de foto’s. Voor wie liever op wandelknooppunten loopt: de knooppunten 76-88-86-98-34-04-46-15-19-76 voeren in grote lijnen langs dezelfde route.

(interactieve kaart: zoom in of klik op de icoontjes voor meer informatie)

Binnenkomer

De eerste indruk na aankomst op metrostation Hoogvliet is niet al te best. Zou er ergens in Nederland een troostelozer stationsplein zijn dan dit? Ik hoor het graag…

Kerk

Vanaf de metro leidt een alleraardigst dijkje langs de schamele restanten van het oude dorp naar het centrum, of wat daarvoor door gaat. Met als enige oude gebouw van betekenis de Dorpskerk. Ooit liep het dorp vanaf hier nog kilometers door maar in de jaren zestig is alles genadeloos platgegooid.

Aan het centrum zelf maak ik liever geen woorden, en zeker geen foto’s vuil. Het had ooit, met enige fantasie, een Lijnbaanachtige allure, maar na een verbouwing is daar niets meer van over.

Heerlijkheid

Maar hou vol, het wordt beter! Aan de noordzijde van de wijk Westpunt ligt een park genaamd de Heerlijkheid Hoogvliet. Met onder andere de Chill Hill, met zijn rode loungebanken en een fraai uitzicht op de industrie vanaf de top. Ik had hier wel behoefte aan een leuke horecagelegenheid, maar misschien moet ik op een maandag in januari niet al te veel verwachten.

Groene gordel

De Heerlijkheid maakt deel uit van de Groene Gordel die Hoogvliet voor een groot deel omgeeft, net als het iets verderop gelegen Ruigeplaatbos. Dat was in “mijn” tijd een vrij braaf recreatiegebiedje, maar sinds een windhoos er huishield in de jaren negentig heeft men het laten verwilderen. En langs de vroeger ontoegankelijke oever van de Oude Maas is een prachtig vlonderpad aangelegd.

Brug

Hoogvliet heeft, dat moge wel duidelijk zijn, niet veel historie om te bekijken. Maar dit portaal van de oude Spijkenisserbrug vormt een uitzondering. Rechts de nieuwe brug, gebouwd in de jaren zeventig, waarover ik dagelijks naar school fietste. Esthetische eisen hebben destijds duidelijk geen rol gespeeld bij de besluitvorming…

Skyline

Vanaf het bruggehoofd is goed te zien hoe buurstad Spijkenisse bouwt aan een ambitieuze skyline. Ambitieus qua hoogte, in elk geval.

Grienden

Een eindje verder ligt de Visserijgriend. Ook dit gebied was vroeger volkomen ontoegankelijk. Het was een van mijn grote frustraties: woon je vlak bij een grote rivier, zijn er overal bordjes verboden toegang die je beletten er dichtbij te komen. Het feit dat er hier tegenwoordig een mooi wandelgebied is, met vlonderpaden, rietvelden en wilgenbossen, is pure winst.

Meertje

Ik sluit af met een verstild beeld van Het Meertje, ook wel Het Wiel genoemd, ooit ontstaan tijdens een dijkdoorbraak. In mijn jonge jaren was het een spannend gebied om op avontuur te gaan. Het is veel kleiner dan ik het me herinner, zoals wel meer dingen in Hoogvliet. Maar dat is misschien altijd zo als je plekken uit je jeugd bezoekt.