Terminator, stedebouw op Mercurius

Een paar dagen geleden deelde de Amerikaanse schrijver Kim Stanley Robinson op zijn Facebookpagina een artist impression die ik een paar jaar geleden maakte van Terminator, de rijdende stad op Mercurius uit zijn roman 2312.

Robinson noemde het een beautiful visualisation; of nou ja, eigenlijk deed zijn literair agent dat maar die doet dat natuurlijk alleen als de schrijver het er mee eens is. Enthousiasme van de bedenker van Terminator, da’s natuurlijk een mooi compliment voor een illustrator.

Ik maakte de illustratie twee jaar geleden na het lezen van 2312. Om de een of andere reden inspireert Robinson’s werk me wel vaker tot het maken van impressies. Zie bijvoorbeeld mijn model van de Ares, het gerecyclede ruimteschip uit Red Mars. Maar in feite zijn ook de ruimtelift van Sulawesi, het asteroide-interieur van Psyche 16 en de Mars 2.0-kaart te herleiden tot een van zijn boeken.

Mercurius

Het verhaal van 2312 neemt de lezer mee langs vrijwel alle uithoeken van het Zonnestelsel. Pas op de allerlaatste bladzijden wordt Mars aangedaan; dat moet een grapje van de schrijver zijn die tenslotte zijn grootste bekendheid kreeg met zijn Mars-trilogie.

Een van die uithoeken van het Zonnestelsel is Mercurius, de kleinste van de acht planeten en ook de planeet die het dichtst bij de zon staat. Op het eerste gezicht geen erg aanlokkelijk stukje onroerend goed, want overdag is het er 400 graden boven nul en ‘s nachts een graadje of 600 kouder. En toch is ook daar in het jaar 2312 een stad: Terminator.

Dawn Wall

De naam Terminator heeft niets te maken met Arnold Schwarzenegger. De terminator is is, in het Engels, de grens tussen de dag- en nachtzijde van een planeet (hebben we daar in het Nederlands eigenlijk wel een woord voor?) De stad met dezelfde naam beweegt voortdurend met die lijn mee, over twintig opgetilde spoorbanen die uitzetten door het licht van de opkomende zon en zo de stad voortduwen. De zogeheten Dawn Wall beschermt de stad tegen direct zonlicht.

Een knap stukje ingenieurswerk, op dit moment nog erg hoog gegrepen. Maar laat er driehonderd jaar en wat doorbraken in robotica en andere technologieën overheen gaan en het is best voorstelbaar.

Terreurdreiging

Inderdaad, wel een mooi doelwit voor terroristen. Maar, zonder al te veel te willen verklappen over de plot, dat is dan ook een belangrijk thema in het boek.

Aanbevolen

Voor wie behalve 2312 nog meer wil lezen uit het omvangrijke oeuvre van Robinson heb ik een aantal aanbevelingen. Allereerst natuurlijk de eerder genoemde Mars-trilogie Red Mars, Green Mars en Blue Mars. Daarin wordt de Rode Planeet in een kleine 200 jaar omgetoverd in een nieuwe wereld met flora en fauna, rivieren en oceanen, steden en dorpen, bossen en toendra’s. En dat heeft de nodige politieke, maatschappelijke en culturele voeten in de Aarde (of, nou ja, voeten op Mars eigenlijk)

Van een heel andere orde is The Years of Rice and Salt, een alternatieve werldgeschiedenis over de afgelopen zevenhonderd jaar. Daarin spelen de Europeanen geen rol van betekenis en wordt hun rol overgenomen door de Chinezen, Indiers, Arabieren en Indianen. Die trouwens grotendeels dezelfde fouten maken.

En laat ik ook Robinson’s geweldige debuutroman niet vergeten. The Wild Shore, een post-apocalyptisch coming of age-verhaal waar je, ondanks het grimmige gegeven, toch een beetje vrolijk van wordt.

Omdat er geen elfjes in voorkomen is Robinson’s werk helaas vrijwel niet in het Nederlands vertaald.