Lijstjestijd: de mooiste foto’s van 2024
Het is een traditie die teruggaat tot de beginjaren van dit blog: de jaarlijkse top 10 van mijn beste foto’s. Hoewel, “beste” is weer zo’n waardeoordeel, laten we het mijn favoriete foto’s noemen. Of misschien ook wel gewoon de foto’s waar een goed verhaal over te vertellen is.
Al sinds 2016 bekijk ik ieder jaar half december de foto’s die ik dat jaar gemaakt heb en selecteer er zo’n 200 voor de longlist. Vervolgens is het een lang en pijnlijk proces om daar mijn top 10 uit te distilleren. Enfin, als ik het lijstje en de bijbehorende blogpost maar een beetje in de buurt van de jaarwisseling klaar heb. En ook in 2024 is dat weer gelukt.
De keuze was weer overweldigend, door de talloze grote en kleine foto-expedities die ik in 2024 maakte. Wandelingetjes in de buurt maar ook twee bijzondere Rotterdamse foto-shoots op grote hoogte. Vijfenveertig wandelingen in het 10-25 kilometersegment, alsmede twee tweedaagses in Nijmegen en Zutphen. Verder was ik weer artist in residence in Zwolle en maakte ik maar liefst vijf buitenlandse reizen. Okee, vier daarvan waren net over de grens in België, maar toch.
Lang niet al die uitstapjes en uitstappen hebben de top-10 gehaald. Maar het is hoe dan ook een mooi en afwisselend lijstje geworden dat ik op deze vijfde Kerstdag presenteer.
10 – Timing in het gouden uur
Van die blogpost over Rotterdam in het gouden uur is ook in 2024 weer niets gekomen. Maar deze foto, gemaakt op een zonnige ochtend in januari, had er niet in misstaan.
De zon staat nog vrij laag, schijnt precies tussen de KPN-toren en gebouw De Rotterdam door en licht het brugdek van de Erasmusbrug van onder aan. Tenminste, zo lijkt het, maar als ik naar de zonnestralen bij de openingen in De Rotterdam kijk vermoed ik toch dat het licht via een reflectie op de Maas het brugdek bereikt.
De pyloon van de Erasmusbrug is nagenoeg onzichtbaar en dat biedt de kans eens te bekijken hoe mooi de rest van de brug is vormgegeven. De elegante lijnen van het brugdek als contrast met de bonkige betonnen vormen van de pijler.
Dat er ook nog net een watertaxi op precies de juiste plek door het beeld snelt is geen toeval. Dat heb ik natuurlijk precies zo getimed; erg lang hoef je overigens nooit te wachten tot er zo’n zwartgeel stadsicoontje voorbij komt.
Die James Cook op de Spidoboot is overigens een niet helemaal onomstreden figuur. Ik zou er een andere naam op kunnen shoppen maar ja…
9 – Star Trek vibes
Verreweg de meeste foto’s op mijn blog zijn gemaakt met mijn Nikon D5100 spiegelreflexcamera; trouwe en schijnbaar onverslijtbare metgezel sinds 2011. Maar soms, bij niet optimale lichtomstandigheden, als er geen tijd is om een statief op te zetten, grijp ik naar mijn Samsung Melkwegmobieltje. Zoals hier bij aankomst op Rotterdam CS, nadat de laatste medepassagier de trein verlaten had en net voordat de nieuwe stroom reizigers de coupé binnenkwam.
Die trein, dat was een ICNG, een Intercity Nieuwe Generatie, waarvan er sinds enige tijd steeds meer in gebruik worden genomen. Vanwege de geelzwarte voorkant is de “officiële” bijnaam De Wesp, maar ik moet steeds aan de Zware Jongens uit de Donald Duck denken.
Enfin, van de buitenkant is op deze foto niets te zien; het gaat hier om het interieur. Ik weet niet of het die schuifdeuren met afgeronde hoeken zijn, of die verschillende kleuren verlichting, maar ik krijg hier sterke Star Trek-associaties bij. Warp Speed halen deze treinen uiteraard niet maar 200 kilometer per uur schijnt mogelijk te zijn. Engage!
Overigens schijnen de kleuren een betekenis te hebben: ze geven de gewenste sfeer aan in de verschillende coupés. Oranje staat voor ontmoeten, lichtblauw voor werken en paars voor stilte. Ik vrees dat de NS dat nog wel even moeten communiceren.
Hoe dan ook, ik vind het fijne treinen om mee te reizen, die ICNG’s. Als blijft het belangrijkste natuurlijk dat ze überhaupt rijden en dan bij voorkeur op tijd en betaalbaar. Make it so, number one!
8 – Zomer in het Museumpark
Zou het ooit afkomen, dat Museumpark? Of gaat de oplevering samenvallen met die van de verbouwing van Boymans, begin jaren dertig? Inmiddels zijn de werkzaamheden al meer dan drie jaar aan de gang maar nog altijd staan er bouwhekken rond een deel van het Park. Wordt het werk gedaan door twee gepensioneerde bouwvakkers tussen de bingo en het klaverjassen door of zo?
Volgens een artikel in de Havenloods van ruim een jaar geleden zijn er wat tegenvallers geweest: een failliete aannemer, vertraagde leveringen door corona. Maar: “Vóór 1 april moet het hele Museumpark klaar zijn.” Tja, wat wil je met zo’n datum als deadline.
Gelukkig zijn er ook gedeelten al wel gereed. Rond het Depot bijvoorbeeld, populaire stop tijdens mijn rondleidingen. En de Romantische Tuin, met allerlei nieuwe slingerpaadjes, is heel mooi geworden. Daarom, als aanmoediging, een foto van die tuin, met een zee van paarse en gele echinacea waar dokter Vogel jaloers op zou zijn. Tussen de bomen door is nog net het Depot te zien. Geen bouwhek te bespeuren.
7 – Goudse platanen
Fotografie is een seizoensgebonden aangelegenheid. Voor mij als stads- en landschapsfotograaf in ieder geval. In het voorjaar loop ik wekenlang in een roes rond met mijn camera om de ontluikende schoonheid vast te leggen. En een net zo hallucinerende periode volgt in oktober en november, als de natuur nog één keer alles geeft in een laatste kleurexplosie. Nou ja, laatste… gelukkig begint alles een paar maanden later weer helemaal opnieuw.
De herfst is een mooie tijd voor boswandelingen, zou je zeggen. Okee, dat is ook wel zo, maar het is in die tijd net zo interessant om stedelijke gebieden op te zoeken. Want juist daar vind je all time favourites als de ginkgo biloba, de koelreuteria paniculata en de liquidambar styraciflua.
De plataan is dan niet eens mijn favoriete herfstboom. Maar deze lange rij grote platanen, spiegelend in het water van de Breevaart in Gouda, mag meteen op de monumentenlijst. Die strakblauwe lucht boven het Goudse goud helpt natuurlijk ook wel mee.
6 – Spruitjeslucht
Begin oktober was ik weer eens op Sint Philipsland, dit keer in het gezelschap van reisgenoot I. We kwamen langs een akker met een gewas dat we niet direct konden thuisbrengen. Maar gelukkig biedt bij dat soort vragen Google Lens uitkomst. Het bleken spruiten te zijn.
Ik moest denken aan een onvergetelijke dichtregel van Daniel Lohues: “’n stukkie van ‘n bloemkool is ok weer’n bloemkooltie op zich”. Met spruitjes is er iets soortgelijks aan de hand maar dan andersom: een spruitjesplant lijkt zelf ook weer sprekend op een spruitje.
Deze foto bevalt me vanwege de mooie lichtval op de bladeren en het subtiele kleuraccent van de paarse stengels. In de oksels van die stengels zien we trouwens de spruitjes zelf zitten. Jonkies nog; daar moeten nog wel een paar weken overheen voordat ze geoogst kunnen worden.
5 – Voorjaar in Kreuzberg
Begin maart was ik samen met reisgenoot I. een weekje in Berlijn. Ik schreef eerder al dit blog over de belevenissen van mijn vader in die stad, in minder prettige tijden. Maar er is natuurlijk nog veel meer te zien in Berlijn.
Zoals altijd bij onze stedentrips liepen I. en ik dagelijks tientallen kilometers, vanaf het huisje van I.’s zoon B. in stadsdeel Mitte. Tijdens een van die dagen was Kreuzberg ons doel. Na eerst de gelijknamige berg beklommen te hebben banjerden we een tijdje rond op het voormalige vliegveld Tempelhof. Daarna wandelden we door Kreuzberg de wijk, terug in de richting van ons onderkomen.
Nou staat Kreuzberg bekend als een zeer diverse, multiculturele wijk met een grote Turkse gemeenschap. Maar het beslaat een groot gebied; het gedeelte waar wij doorheen kwamen had meer de sfeer van een bakfietswijk in Amsterdam-Zuid.
Begin maart kan het natuurlijk in Berlijn ook best nog heel koud zijn. Maar wij hadden geluk want de zon scheen uitbundig tijdens ons verblijf. De Kreuzbergenaren kwamen dan ook massaal naar buiten om het begin van de lente te vieren. Deze foto, waarop de oevers van het Landwehrkanal in gebruik zijn genomen als één groot, fraai gebogen zitmeubel, geeft daar een perfect sfeerbeeld bij. Overigens hebben de meeste oeverzitters nog winterjassen aan; de temperatuur was dan ook nog net niet helemaal lente-achtig.
4 – A rainy night at the Markthal
Kan een foto uitbundig zijn qua kleur, licht en reflecties en tegelijkertijd iets melancholisch hebben? Ja, dat kan, zoals deze foto van de Markthal op een regenachtige avond bewijst. Gemaakt in het blauwe uur, maar blauw is slechts een van de vele kleuren in het palet van de foto. De belangrijkste verantwoordelijke daarvoor is natuurlijk het kunstwerk De Hoorn Des Overvloeds van Coenen en Roskam aan de binnenkant van de Markthalboog.
Wisten jullie (stadsgids-modus aan) dat er in de panelen van dat kunstwerk hele kleine gaatjes zitten met een akoestische deken erachter die voorkomt dat de hal een verschrikkelijke galmbak wordt? En dat het kunstwerk zo goed zichtbaar is vanwege de innovatieve en ongelofelijk transparante voorgevel, met glaspanelen gemonteerd op staalkabels? (stadsgids-modus uit)
Alles weerspiegelt prachtig in de natte bestrating maar die regenachtige sfeer draagt natuurlijk ook bij aan het melancholische gevoel. Dat wordt verder in de hand gewerkt door de bijna totale afwezigheid van mensen. Er zit iemand aan de bar en en ander staat zijn telefoon te checken maar verder lijkt de anders zo drukke Markthal uitgestorven. Een combinatie van sluitingstijd en sluitertijd. Het was bijna acht uur; tijd om naar huis te gaan. En de meeste aanwezigen die er nog waren zijn effectief weggefilterd door de lange belichting.
3 – Geschiedenis van een motorfiets
Wie mijn blog een beetje volgt weet dat roest een grote rol speelt in mijn oeuvre. De Roestige Wereldkaart is een van de best verkochte werken in mijn webshop, die verder ook een leuke collectie roestige scheepsrompen bevat.
Aangezien de aanmeerplaats voor zeeschepen aan de Parkkade ten prooi gevallen is aan doorgeslagen regelgeving is er in 2024 weinig nieuws toegevoegd aan die nautische roestcollectie. Maar gelukkig tref je op andere plekken nog wel fraaie voorbeelden aan van de inwerking van de tand des tijds op metalen oppervlakken.
Bij de Persoonshaven op Feijenoord trof ik een motorfiets aan die daar klaarblijkelijk net uit het water gevist was. Vermoedelijk heeft het vehikel geruime tijd op de bodem van de haven gelegen want er hebben zich schelpjes op het metaal afgezet.
Ik dacht eigenlijk dat ijzer onder water niet roest dus wellicht gaat er aan die periode onder water nog een hele geschiedenis van verwaarlozing en verval vooraf. Hoe dan ook, dit is weer een mooi samenspel van roest, vuil, krassen en andere verschijnselen, die op ieder onderdeel van de motorfiets een andere inwerking hebben. En als extra laag ook nog eens een spel van zonlicht en schaduw.
2 – Vork in de weg
Ik heb het in een eerder jaaroverzicht ook al eens ter sprake gebracht: paden en wegen zijn mooie objecten om te fotograferen, omdat je er de metaforen in feite bij cadeau krijgt. Een kronkelige modderweg, een goed geplaveid wandelpad, ze staan voor een moeizame of juist voorspoedige gang van zaken in een mensenleven.
Deze foto is een bijzonder exemplaar in die reeks. Een tweesprong, of a fork in the road, zoals de Engelsen zeggen. Ik citeer en vertaal Wikipedia: “a fork in the road is een metafoor voor een beslissend moment in het leven of de geschiedenis waarop een keuze tussen de gepresenteerde opties nodig is, en wanneer deze keuze eenmaal is gemaakt, kan deze niet meer worden teruggedraaid.”
Bij deze tweesprong is het natuurlijk iets minder dramatisch. Je kunt best een van de paden kiezen en na honderd of tweehonderd meter op je schreden terugkeren. Beide paden zien er goed begaanbaar uit en voeren door een fraai bos, dus je kunt bijna geen foute keuze maken. Maar toch, onherroepelijk lijken de paden uiteindelijk ieder een andere richting uit te gaan.
De foto werd overigens gemaakt op Schouwen-Duiveland, in de Domaniale Bossen bij Westenschouwen. Op een mooie zonnige dag, eind oktober, waardoor de blauwe lucht, de herfstkleuren en het spel van zonlicht en schaduw een fijn sfeertje neerzetten.
1 – Gelaagd Zuid
Begin 2024 organiseerde Ramazan van Rotta Historica weer eens kort achter elkaar twee fotoshoots op grote hoogte. Eerst in het penthouse van Montevideo (te koop voor 7 miljoen euro) en daarna op de dertigste verdieping van de Zalmhaventoren (“slechts” 4 miljoen maar dat is casco, dus reserveer nog wat miljoentjes extra voor de afbouw)
Beide fotosessies vonden plaats rond zonsondergang, dus er was alle gelegenheid Rotterdam tijdens het blauwe uur vast te leggen. Vanzelfsprekend leverden beide evenementen tientallen juweeltjes van foto’s op en daar moet er natuurlijk ook wel een van in de top tien belanden. Maar welke? Ik kies voor deze, gemaakt vanaf de Zalmhaventoren in zuidelijke richting. En laat ik ‘m dan maar meteen uitroepen tot de nummer 1 van deze lijst.
Het bijzondere van deze foto zit vooral in de vele lagen die zichtbaar zijn. Op de voorgrond zien we de Nieuwe Maas. Vervolgens de Wilhelminapier, die op zichzelf ook alweer uit verschillende lagen is opgebouwd: van voor naar achter de cruise terminal, Las Palmas en tenslotte New Orleans en Montevideo.
Achter de pier zien we het water van de Rijnhaven, gevolgd door Katendrecht, met prominent de Codrico-graansilo met de groenverlichte kubus. Geflankeerd aan weerszijden door Fenix1 en de nieuwbouw op de Pols.
De volgende laag wordt gevormd door de Maashaven met meteen daarachter de paars/blauw/turqoise aangelichte Maassilo. Tenslotte bevinden zich daarachter weer de vroegtwintigste eeuwse woonwijken van Bloemhof en Vreewijk. En is dat helemaal bovenin nou nog een streep licht van de Ruit?
Het enige wat me aanvankelijk irriteerde was de witte bestelbus op het parkeerterrein bij de Maas. Ik heb nog even geprobeerd ‘m weg te shoppen maar dat bleek toch lastiger dan verwacht. Nou ja, laat maar staan dan; het is eigenlijk wel een leuk schaalelementje.
Lijstjes uit andere jaren: 2016 – 2017 – 2018 – 2019 – 2020 – 2021 – 2022 – 2023
