Lente in tijden van corona: de natuur neemt en geeft

Juist nu, juist in deze woelige tijden. We hebben het cliché allemaal al duizend keer gehoord in de afgelopen weken van intelligente lockdown en social distancing. En toch ga ik het nog een keer gebruiken: juist in deze moeilijke tijd kan de natuur ons troost, hoop en inspiratie bieden.

Thuis

Over mijn eigen situatie heb ik in feite niet zoveel te klagen. Ik werkte altijd al thuis en ik heb niet ineens de hele dag kinderen over de vloer die ik les moet geven of die me op andere manieren tot wanhoop drijven. Er zijn ongetwijfeld betere maar ook veel slechtere plekken om de coronacrisis uit te zitten dan mijn ruime appartement met zonnig balkon. En, hoewel niet piepjong meer, val ik nog ver genoeg buiten de risicogroepen en ken ik ook geen coronaslachtoffers in mijn directe omgeving.

Wandelingen

Maar de min of meer identieke dagen rijgen zich wel erg saai aaneen. Ik mis de sociale contacten, anders dan de borrels via Zoom, Skype, Whatapp en Messenger. En ik mis de lange wandelingen met vrienden in, ik noem maar wat, de Betuwe, het Groene Hart of Zeeland, afgesloten met een goedgevuld glas op een terras.

Opgesloten

Maar ik prijs me gelukkig dat we in Nederland niet, zoals in sommige andere landen, daadwerkelijk wekenlang in ons huis opgesloten zitten. Of ons moeten houden aan ingewikkelde regeltjes als bij onze zuiderburen: wel wandelen, maar binnen een straal van, en niet op een bankje gaan zitten, tenzij.

Frisse neus

Van onze premier mogen we gewoon naar buiten om “een frisse neus te halen”; als alles achter de rug is wil ik wel eens geëvalueerd zien in hoeverre dat heeft bijgedragen aan onze immuunsystemen. Mensen die kunnen bewegen, de stress ontvluchten, genieten van de natuur en van het mooie weer en die en passant ook nog wat vitamine D aanmaken zijn waarschijnlijk beter in staat een virus uit hun lijf te krijgen. Maar ik ben natuurlijk geen viroloog.

Strakblauw

Wonderlijk genoeg viel de hele quarantaineperiode tot nu toe ook nog samen met een haast surrealistische aaneenschakeling van dagen met on-Nederlands mooi weer. Ik heb nog nooit zoveel strakblauwe luchten gezien als de afgelopen weken. Wellicht speelde het grotendeels wegvallen van het vliegverkeer daar ook een rol bij maar toch: opvallend was het wel.

Geven en nemen

Je zou bijna denken dat het een goedmakertje van de natuur is. Eerst een verschrikkelijk virus op ons loslaten en ons vervolgens belonen met extra zonuren en uitbundig bloesemende bomen en ander ontluikend leven. Maar eerlijk gezegd hoor ik niet tot de groep mensen die denken dat de natuur ons met dit cononavirus iets wil zeggen. De natuur is onverschillig, virussen duiken al sinds mensenheugenis van tijd tot tijd op en bloesem is er ieder jaar. De natuur neemt en geeft. Okee, nu we weten waar zo’n ziekte vandaan komt kunnen we natuurlijk maatregelen nemen om een herhaling te voorkomen, dat dan weer wel.

De stille stad

Maar het natuurschoon kan ons wel net dat opkikkertje geven dat we nodig hebben bij al het getob over Covid-19 en de dreigende economische malaise. Ik heb dan ook elke dag wel een rondje door de stad gelopen, gewapend met mijn camera om de schoonheid vast te leggen. Uiteraard, hoor ik er dan bij te zeggen, met inachtneming van de anderhalve meter afstand. Maar met wat slalommen af en toe is dat goed te doen; het is in het centrum van Rotterdam, waar ik woon, tenslotte een stuk stiller dan gebruikelijk.

Verboden

Het Museumpark is helaas afgesloten om samenscholingen tegen te gaan. De Rozentuin en het laantje met de sierappeltjes werden plotseling door een bruut hekwerk gescheiden van hun bewonderaars. Je kunt je afvragen wat de nettowinst voor de volksgezondheid is als je de toch al beperkte hoeveelheid groen tot verboden gebied verklaart voor stadsbewoners die verder weinig kanten op kunnen. Niet iedereen kan tenslotte met de auto de stad uit om een rustig natuurgebied op te zoeken. En gebruik van het openbaar vervoer wordt zwaar ontmoedigd.

Voorspelling

Niemand kan voorspellen of er volgend jaar om deze tijd een vaccin zal zijn, of een medicijn, of zelfs maar een goed werkende app, of een andere manier om Covid-19 onder de duim te houden. Maar één ding durf ik al wel te beloven: de bomen zullen weer gewoon in bloei staan.

UPDATE: tijdens de eerste coronaweken hield ik me netjes aan het advies het openbaar vervoer alleen te gebruiken voor noodzakelijke reizen. Maar na verloop van tijd ben ik het criterium noodzakelijk wel enigszins op gaan rekken. Al was het maar omdat een regelmatige wandeling met reisgenoot A. toch eigenlijk wel onontbeerlijk bleek voor mijn immuunsysteem. Dat leidde tot een nieuw fenomeen: de coronawandelingen.