Met een lift naar de ruimte, dat klinkt als science fiction. En dat is het ook: auteurs als Arthur C. Clarke, Robert Heinlein en Kim Stanley Robinson schreven er boeken over vol. Maar wat vandaag science fiction is, staat morgen in de krant en overmorgen in de geschiedenisboekjes. En Arthur C. Clarke heeft het vaker bij het juiste eind gehad; hij bedacht bijvoorbeeld ook de communicatiesatelliet. De laatste jaren beginnen organisaties als NASA maar ook bedrijven als Google voorzichtig de mogelijkheden van de ruimtelift te verkennen.
Duurzaamheid
Er is dan ook wel wat te zeggen voor het idee. De traditionele manier om mensen en vracht de ruimte in te krijgen, met raketten, is op zijn zachtst gezegd niet erg efficient en absoluut niet duurzaam. Het kost enorme hoeveelheden brandstof, veroorzaakt een hoop herrie en vervuiling en in veel gevallen worden de raketten slechts één keer gebruikt.
Goedkoop en elegant
Het bouwen van een ruimtelift kost een paar centen maar dan heb je ook wat: een elegante en goedkope manier om naar de ruimte te reizen. Met liftcabines die omhoog klimmen op zonne-energie en die telkens opnieuw gebruikt worden.
Het grondstation van een ruimtelift ligt per definitie op de evenaar. Dat biedt perspectieven voor bijvoorbeeld Equador, Gabon en Kiribati: nu niet de meest ontwikkelde en welvarende landen, straks misschien de toegangspoort naar het Universum.
Problemen, euh… uitdagingen
Er zijn nog wel wat technische probleempjes op te lossen. Het voornaamste vraagstuk: van welk materiaal maak je zo’n liftkabel? Een kabel van staal zou onder zijn eigen gewicht bezwijken. Er wordt gedacht aan koolstofnanobuisjes, maar dat is tot nu toe nog niet in grote hoeveelheden gemaakt (en we hebben 36.000 kilometer nodig…)
Verder is het de vraag hoe je ervoor zorgt dat zo’n lift geen last heeft van tropische stormen. En, op wat grotere hoogte, van meteorieten of ander ruimtepuin. En hoe je passagiers veilig door de straling van de Van Allen-gordels krijgt.
Tot slot mogen we ook wel eens serieus werk gaan maken van het oplossen van politieke en religieuze conflicten. Een ruimtelift is tenslotte ook een perfect doelwit voor terroristen, zoals Kim Stanley Robinson beeldend beschrijft in zijn roman Red Mars.
Fraai uitzicht
Het bovenstaande beeld laat de situatie zien waarin alle problemen zijn opgelost. In een ruimtestation hoog boven het Indonesische eiland Sulawesi is het een komen en gaan van liftcabines en van ruimteschepen die passagiers en vracht verder de ruimte in vervoeren. Een groot draaiend wiel biedt accommodatie voor bezoekers die iets langer willen blijven om van het fantastische uitzicht te genieten. Kota Tinggi, de Hoge Stad, zou ik het noemen.
De Ruimtelift van Sulawesi is het pronkstuk van het nieuw ingerichte hoekje Space-Art in mijn webshop bij Werk aan de Muur.
Ik denk dat een reis naar de ruimte mogelijk gaat zijn, maar niet snel. Wanneer al deze stappen uitgedacht zijn, moet dit ook nog in werking worden gezet. Ik ben heel benieuwd waar we over 10 jaar zijn.